آی‌پد قرار بود دسترسی را متحول کند. چی شد؟

برای مثال، نمایشگر TouchChat پیش‌فرض دستگاه ارتباطی PRC-Saltillo از 12 ردیف هشت دکمه تشکیل شده است که ترکیبی از حروف، نمادهای شی (“سیب”)، نمادهای دسته (“غذا”) و عناصر ناوبری (فلش‌های عقب) را نشان می‌دهد. – بسیاری از آنها در رنگ های نئون زیبا هستند. بخشی از چیزی که من در مورد رابط خشمگین می‌دانم این است که چگونه با هر دکمه به طور مشابه رفتار می‌کند – همه آنها یک اندازه هستند، 200 در 200 پیکسل، و هیچ منطق آشکاری برای قرار دادن دکمه، اندازه متن، یا بزرگ‌نویسی وجود ندارد. برخی از کلمات به طور عجیبی مخفف شده اند (“DESCRB”) در حالی که برخی دیگر (“متشکرم”) برای تناسب با عرض جعبه کوچک شده اند. گرافیک برای “باحال” یک شکل چوبی خندان است که انگشت شست را بالا می برد. جدای از این واقعیت که با “خوب” (فقط با انگشت شست بالا)، “بله” و “مانند” (هر دو صورت خندان) اضافی است، اگر منظور کاربر از نظر دما سرد باشد، چه؟

اصول تثبیت شده سلسله مراتب اطلاعات و طراحی رابط برای دستگاه‌های AAC استاندارد نیستند – تعیین تعداد و اندازه دکمه‌ها در هر صفحه، و همچنین اندازه نماد، اندازه نوع، و اینکه آیا موقعیت یک دکمه باید تغییر کند یا باقی بماند به عهده سورابیان است. درست شد.

“همه چیز به کندی پیش می رود زیرا باید با گذشته سازگار باشد، به این معنی که اگر گذشته به نوعی درهم و برهم بود، بخشی از زمان حال نیز به نوعی درهم و برهم است.”

مارک سورابیان، مشاور AAC

با سورابیان تماس گرفتم به امید اینکه شگفت زده شوم. وقتی من و او در کافه‌ای در منهتن پایین‌تر همدیگر را دیدیم، از کیف غلتان کنارش هیجان‌زده شدم و فکر کردم که او ممکن است جالب‌ترین چیزهایی را که در AAC اتفاق می‌افتد به من نشان دهد. اما من دوباره تحت تأثیر قرار گرفتم.

زیرا واقعیت این است: آخرین پیشرفت بزرگ در فناوری AAC 13 سال پیش اتفاق افتاد، یک ابدیت در زمان فناوری. در 3 آوریل 2010، استیو جابز اولین آی پد را معرفی کرد. چیزی که برای اکثر مردم اساساً یک فاکتور شکلی راحت‌تر بود، برای کسانی که صحبت نمی‌کردند بسیار مهم‌تر بود: یک انقلاب متحول کننده زندگی در دسترسی به یک دستگاه ارتباطی جذاب، قابل حمل و قدرتمند فقط با چند صد دلار. مانند گوشی‌های هوشمند، آی‌پدها دارای صفحه‌نمایش لمسی داخلی بودند، اما مزیت اصلی فضای بیشتر برای نمایش ده‌ها دکمه مبتنی بر نماد در یک صفحه نمایش بود. و برای اولین بار، کاربران AAC می‌توانند از همان دستگاهی که برای صحبت کردن استفاده می‌کردند، برای انجام کارهای دیگری مانند متن، FaceTime، مرور وب، تماشای فیلم، ضبط صدا و به اشتراک‌گذاری عکس‌ها استفاده کنند.

هایدی لوستراکو و رنه شوچنکو، دو آسیب‌شناس گفتار و زبان ساکن فیلادلفیا که منحصراً با کودکانی که صحبت نمی‌کردند کار می‌کردند، نوشتند: «مناطق مدرسه و والدین یک آی‌پد می‌خریدند، آن را برای ما می‌آوردند و می‌گفتند «این کار را بساز». “کار به جایی رسید که شخصی هر روز از ما برنامه های iPad برای AAC را می خواست. ما به آنها می‌گفتیم، “هنوز واقعاً یک برنامه AAC موثر وجود ندارد، اما وقتی وجود داشت، ما اولین کسی هستیم که در مورد آن به شما اطلاع می‌دهیم.”

یک قطعه سخت افزار، هر چند به طرز چشمگیری طراحی و مهندسی شده باشد، فقط به اندازه کاری است که یک فرد می تواند با آن انجام دهد. پس از عرضه آی‌پد، سیل برنامه‌های جدید و آسان برای استفاده AAC که LoStracco، Shevchenko و مشتریانشان می‌خواستند، هرگز نیامد.

امروزه، حدود نیم دوجین اپلیکیشن وجود دارد که هر کدام با قیمت 200 تا 300 دلار به فروش می‌رسند، که بر اساس قراردادهای 30 ساله از کاربران می‌خواهند که از میان منوهای آیکون‌هایی که به‌طور خام کشیده شده‌اند، متن و گفتار ترکیبی را انتخاب کنند. فراتر از قیمت بالا، اکثر برنامه های AAC برای مفید بودن نیاز به سفارشی سازی توسط متخصص آموزش دیده دارند. این می تواند دلیل مشکل باقی ماندن دسترسی باشد. LoStracco و Shevchenko ادعا می کنند که تنها 10٪ از افراد غیر صحبت در ایالات متحده از این فناوری استفاده می کنند. (AAC Counts، پروژه ای از CommunicationFIRST، یک سازمان ملی حمایت از افراد دارای ناتوانی گفتاری، اخیراً نیاز به داده های بهتر در مورد کاربران AAC را برجسته کرده است.)

گزینه های زیادی در دسترس نیست، اگرچه امکانات به توانایی های کاربر بستگی دارد. به عنوان مثال، افراد باسواد و باسواد با کنترل کامل حرکت بازوها، دست‌ها و انگشتان خود، می‌توانند از نرم‌افزار تبدیل متن به گفتار در گوشی هوشمند، تبلت، یا رایانه رومیزی یا لپ‌تاپ استفاده کنند. کسانی که کنترل موتور ظریف آنها محدود است نیز می توانند از این برنامه ها با کمک یک نشانگر لیزری کنترل شده با چشم، یک نشانگر فیزیکی متصل به سرشان یا شخص دیگری برای کمک به آنها در کار با صفحه لمسی، ماوس یا صفحه کلید استفاده کنند. گزینه‌ها برای کاربرانی که از قبل سواد دارند و دارای اختلالات شناختی هستند که با واژگان مبتنی بر تصویر ارتباط برقرار می‌کنند، کاهش می‌یابد. برای دخترم، من برای مدت کوتاهی شیفته یک گزینه “میان‌تکنولوژی” شدم – Logan ProxTalker، یک کنسول 13 اینچی با یک بلندگوی داخلی و یک کیت برچسب‌های صوتی با قابلیت RFID. یکی از پنج ایستگاه روی کنسول، برچسب‌ها را شناسایی می‌کند، که هر کدام از قبل برنامه‌ریزی شده‌اند تا نماد منحصر به فرد خود را بیان کنند. اما بعد قیمت آن را دیدم – 3000 دلار برای 140 برچسب. (برای زمینه، موسسه ملی سلامت تخمین می زند که یک کودک پنج ساله متوسط ​​می تواند بیش از 10000 کلمه را تشخیص دهد.)